Wiadomość o tym, że dziecko jest homoseksualne często generuje w przeżywaniu rodzica trudne i ekstremalne emocje. Szok, przerażenie, panika. Nasuwają się pytania „Dlaczego moje dziecko? Co takiego zrobiłem/łam źle? Nierzadko pojawia się zwątpienie w kompetencje rodzicielskie, poczucie winy, obawa o dziecko, o jego uczucia, natychmiastowa potrzeba podjęcia działań mających na celu zmianę orientacji dziecka. Przeważnie wtedy rozpoczynają się rozpaczliwe poszukiwania psychologa lub psychiatry, który „uzdrowi” i zmieni orientację dziecka na heteroseksualną.
Bywa tak, że zgłaszający się do mnie rodzice mają właśnie takie pragnienia. Dlatego już na samym początku informuję ich o tym, że takich oczekiwań spełnić nie mogę. Chociażby dlatego, że z punktu widzenia psychiatrii homoseksualizmu nie uznaje się za zaburzenie psychiczne, a zatem nie pociąga to za sobą potrzeby leczenia.
Wielu homoseksualistów ma poczucie winy lub odczuwa niepokój z powodu swojej orientacji. Największe nasilenie tego stanu zwykle występuje w okresie poprzedzającym dojrzewanie i w czasie jego trwania. (za: Boczkowski, K. 2003 r.) Niepomyślne warunki takie jakie brak zrozumienia, odrzucenie emocjonalne, odmowa udzielenia wsparcia w tym szczególnym dla młodego człowieka okresie może intensyfikować te przeżycia i prowadzić do poważnych kryzysów. Z tego właśnie powodu ważne jest, by rodzic we właściwy sposób podszedł do problemu.
Jedyne co mogę, to zaproponować rodzicom poprzez terapię pomoc w zmianie postawy w stosunku do swojego homoseksualnego dziecka. Ważne jest by ponownie spróbowali spojrzeć na nie nie nie tylko przez pryzmat orientacji. Przecież zanim dowiedzieli się o tym, że ich dziecko jest homoseksualne dostrzegali w nim wiele innych wspaniałych cech i atrybutów, które wyróżniają je spośród innych i sprawiają, że jest wyjątkowe. Ważną kwestią wymagającą zrozumienia jest fakt, że homoseksualizm nie jest patologią, lecz jedną z możliwości rozwoju psychoseksualnego, z którym najczęściej są związane czynniki występujące w okresie życia płodowego.
Wspólna praca terapeutyczna zawiera zatem elementy psychoedukacji, ale przede wszystkim koncentruje się na przeżyciach rodzica, które pojawiają się w odpowiedzi na tę, konkretną sytuację. Jeśli rodzice mają trudność w zaakceptowaniu faktu, że ich dziecko jest homoseksualne, to staramy się znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego tak się dzieje i czy ta sytuacja musi w ten sposób wyglądać.
Niewątpliwie rodziców tych czeka bardzo trudny okres. Dotychczasowe wyobrażenia oraz oczekiwania względem dziecka zniknęły i teraz należy nauczyć się żyć z nowymi -niekoniecznie złymi, lecz innymi, które być może stanowią szansę na zwiększenie jakości relacji pomiędzy dzieckiem i rodzicem.
Literatura:
Boczkowski, K. (2003). Homoseksualizm. Kraków: Wyd. Naukowe Inter Esse